Nooit, nooit, nooit meer aan de wal

Dat is de titel van een boek over bootbewoners in Amsterdam. Die tekst lijkt op onze conclusie uit het vorige verslag. Waarom voelen wij dat ook zo en is dat wel wijs? Daar gaat deze blog ook over. Naast natuurlijk onze belevenissen van de afgelopen 2,5 maand.

Met Terherne hadden wij ons noordelijkste punt van onze zomertocht nog niet bereikt. In Friesland zijn en niet in Grou hebben gelegen, voelt voor ons als een frietje zonder mayonaise. Eerst nog een paar dagen genieten op ‘de Poelen’ en op de, ‘Noarder Alde Wei’, tussen Goingaryp en Langweer. Tussendoor een gezellige koffie aan boord met Monica en Herman die ook in Friesland verblijven. De nazomer is echt zonnig en aangenaam warm. Een goede reden om de omgeving van Grou ook eens per fiets te ontdekken. Wij pakken in de avondzon, voor het terras van het bekende hotel Oostergo en tussen trotse Grousters de huldiging mee van het Grouster Skutsje, de winnaar van het Skutjsesilen 2024. Het vertrek uit Grou betekent de start van weer een etappe met een concrete bestemming en bij behorende streefdatum. Op naar Zwartsluis, de bestemming die al vanaf april in de agenda staat vanwege de inbouw van 2 spudpalen. Wij varen, met stops in Echternerbrug en Steenwijk naar de passantenhaven ‘De Kranerweerd’ in Zwartsluis. Daar zijn wij een paar dagen vóór de afgesproken dag op de naast gelegen Scheepswerf Geertman. Daar laten wij De Vriezin een aantal dagen alleen achter, vanwege zeilwedstrijden van Joep op het Braassemermeer. Een paar leuke dagen met weer een nieuwe ervaring. Wij zijn voor het eerst onderdeel van de campernomaden in ons bekende zeilwereldje. Zeilvrienden hadden aangeboden dat wij tijdens het zeilevenement gebruik konden maken van hun camper. Dat betekende je huisje bij je, maar dan op wielen en na de wedstrijden borrelen tussen de campers. Vanaf de Braassem gingen wij terug naar Zwartsluis om De Vriezin te verplaatsen naar de werf. Daar mochten wij alvast gaan liggen terwijl wij nog een 10-tal dagen op reis gingen met vrienden naar Spanje. Een periode op de werf zagen wij als een noodzakelijk kwaad, terug geworpen op onszelf in een industriële en weinig romantische omgeving. In de eerste uren werd dit idee al gelogenstraft. Wij kwamen te liggen achter een boot die ook lag te wachten op werkzaamheden en binnen een paar uur zaten met hen in een geanimeerd gesprek bij ons aan boord. Het was een voorbode van de rest van de werfperiode. Eerst nog met de auto over de Route National, samen met Rob en Wilma naar Spanje. In een rustig tempo met leuke stops, bezienswaardigheden en altijd weer lekker eten aan het einde van de dag. De eindbestemming is het huis van Frits en Anneke in Orba, aan de Spaanse oostkust. Het werden zeer relaxte dagen. Terugrijdend door Frankrijk maakten wij nog een omweg van 2 dagen om langs te gaan bij vakantie vierende Lidwien, Jeroen, Wies en Flip. Een prachtige afsluiting van de reis. Wij zouden er dan even tegen kunnen straks op die werf, zo was de gedachte. Dat bleek niet nodig. De periode op de werf werd ook een onverwacht leuke tijd. Ja, er moest gewerkt worden; zoals het compleet leeghalen van de machinekamer en de voorpiek, het helpen zoeken naar de weg voor draden die onder de vloer getrokken moesten worden, regelmatig dagelijkse troep opruimen, vechten tegen ‘vliegroest’ en eigen klein onderhoud. Maar tegen alle verwachtingen in werd het ook sociaal gezien een rijke tijd. Wij raakten snel bevriend met Charlotte, een bootbewoonster uit Amsterdam die bij de werf haar boot een grote opknapbeurt liet geven. Velen volgden: de schipper de prachtige Luxe Motor ‘Oude Jan’ die wij eerder hadden zien liggen in Oirschot en Maasbracht, de schipper van vrachtvaarder ‘Brick’ die wekelijks op Parijs vaart en zijn schip liet inkorten, Maarten van de charterclipper die gerepareerd moest worden na een aanvaring met een brug. En op het droge lagen wij naast Bert, een zzp-er op een joekel van een vrachtschip. In zijn grote stuurhut kregen wij een goede indruk van het varen op en met dit soort schepen. Terug in het water kwam de Luna Maris langszij. Rob, de schipper, herkende ons, omdat Maaike hem eerder dit jaar had gesproken in Wanneperveen. Hij had een probleem met zijn boegschroef. Het waren allemaal leuke ontmoetingen bij kopjes koffie, borrels of tijdens eten met elkaar. En ook de contacten met de uitvoerders waren gemoedelijk en leerzaam. De spudpalen ‘operatie’ heeft 3 weken geduurd en is succesvol verlopen. Tussendoor hadden wij ook nog een leuk weerzien met onze Smelne vrienden in Woudsend. Bijna weemoedig gooiden wij de trossen los bij Geertman. Tegelijkertijd, het starten van de motor en opnieuw rustig door het water glijden is ook weer een vertrouwd en positief moment. Op naar onze winter residentie, Amersfoort. Eerst nog even langs Kampen, waar er een nieuwe extra stuk afwatering wordt gemonteerd in verband met de nieuwe tent op het achterdek. Vanaf Kampen varen Paul en Marjolijn mee naar de laatste overnachtingsplek: Zeewolde. Zij hebben ook de primeur van het eerste echte gebruik van de spudpalen. Rond het middaguur gaan de spudpalen neer en lunchen wij in alle rust aan de rand van het Drontermeer In Amersfoort worden wij welkom gezwaaid door Lidwien, Wies en Flip. Flip ‘schippert’ door de brug naar onze winterplek. Wij zwaaien naar een aantal bekende winterliggers die wij kennen van de vorige winterperiode. Al na een paar dagen krijgen wij een 2^e welkom. Het appartementengebouw dat grenst aan de Eemhaven, nodigt de winterliggers uit voor hun maandelijkse borrel in het museumcafé. Wij gaan er heen met Margreet en Vincent die wij vorig jaar al hebben leren kennen als ‘buren’ Hoe leuk is dat? Wij voelen ons weer helemaal thuis en klaar voor de winter. En thuis is De Vriezin en niet meer de Brede Haven. Voorlopig dus niet (nooit…?) meer aan de wal. Het leven op het water maakt ons rijker. Steeds beter begrijpen wij waarom:

Je leeft veel buiten en je ziet veel daglicht, dat van alle kanten binnenkomt, ook in de winter. Water leeft en beweegt, het spiegelt of het stroomt. Je leeft mee met het ritme van de natuur en het weer. In het boek 'Nooit, nooit, nooit meer aan de wal' zegt een van de waterbewoners: “dát daar zijn mijn bomen en mijn vogels ook. Ook al is dat niet echt zo, zo voelt het wel”. Een schip zelf beweegt ook. Dit wordt in het zelfde boek zo samengevat: “Door het bewegen van een schip wordt de veranderlijkheid voelbaar”. Het uitzicht vanaf een boot is steeds weer anders. Vaak kan je ver weg kijken. Tegelijkertijd geeft een schip ook geborgenheid en voelt het er knus. En natuurlijk is daar nog de vrijheid en de variatie. Je bent vrij om te gaan en staan waar je wil en overal ontmoet je weer positieve mensen. Een van de buren in Amersfoort verwoordde dat zo: "Wij zijn heel vaak op vakantie, maar wij zijn altijd thuis". Door dit leven is het dagelijkse 'rondje met het hondje' steeds weer anders en ook de boodschappen worden in steeds andere supermarkten gedaan.

Tussen al het bovenstaande door is dan ook het definitieve besluit gevallen dat wij ons huis te koop zetten. Een extra reden is dat de wettelijke grondslag onder tijdelijke verhuur recent is komen te vervallen en dat maakt verhuren van ons huis een onderneming met een groter risico. Wij hebben een keus gemaakt tussen 3 makelaars. En het huis staat sinds een paar weken op Funda. Na een geslaagde verkoop lijkt het ons wijs om wel een stukje vastgoed terug te kopen in de vorm van een appartement en dan in Amersfoort. Wij zijn benieuwd en in het volgende blog, vermoedelijk verschijnend 2^e helft maart 2025, praten wij jullie bij over de situatie zoals die zich nu ontwikkelt.

Een jaar en vele praatjes pot verder

Op 11 augustus 2023 gooiden wij de trossen los in Harlingen van de (toen nog) Fenna, voor onze eerste meters met een Luxe Motor en de eerste dagen van een verblijf op het water, het jaar rond. Wij zijn deze week precies een jaar verder en dat vraagt om een eerste reflectie op dat jaar. Daarover later meer. Eerst onze belevenissen op het traject Maasbracht- Sneek. De eerste stop is Roermond. Het weer was saai en mede daardoor ook de haven waar we aanmeerden. Roermond is wel een leuke stad met een paar leuke pleinen. Maar na 2 nachten gaan wij verder stroomafwaarts over de Maas. Een rustige, ruime rivier met mooie uit- en vergezichten en overzichtelijk scheepvaartverkeer. Gemiddeld plannen wij op vaardagen 3-4 uur varen. Dat brengt ons dit keer in Hanssum. Een vriendelijke haven waar we een fijne plek aan het gras krijgen. Dat is altijd fijn wanneer wij onze hond Vrommes aan boord hebben. Na Hanssum volgt Venlo. Daar blijven wij een paar dagen. Van daar uit naar verjaardag van goede vriend Herman en tussendoor is er weer een Vrommes wissel met de co-ouders en wij kijken regelmatig naar het EK voetbal. Hanssum en Venlo waren wij ooit al eens geweest. Dus het werd tijd voor nieuwe ontdekkingen. Dat lukt snel. Het Leukermeer, 2,5 uur varen boven Venlo blijkt een verrassing. Een paar aan elkaar geregen plassen in mooie natuur, met fijne aanlegplaatsen en een buitenlands aandoende sfeer. De volgende aanlegplaats is helemaal bijzonder. Via de ‘Landelijke Vereniging tot Behoud van het Historisch Bedrijfsvaartuig’ komen wij terecht in de ‘Sociëteitshaven voor Olie en Stoom’ op de Kraaijenbergse Plassen. Wij liggen midden tussen alleen maar sleepboten en andere prachtige historische juweeltjes, met eigenaren van het type ‘ruwe bolster, blanke pit’. Leuke contacten en na 2 gesprekjes, biedt iemand ons zelfs hun lege ligplaats aan in Nijmegen, voor na de volgende etappe. Het past helaas niet in ons programma, maar hoe leuk en typerend voor de sfeer die wij zo vaak aantreffen. Wij blijven er een paar dagen, met tussendoor voetbal kijken in Oss en oppassen in Amersfoort. Het is ironisch dat we juist in deze haven onze maidentrip maken met onze nieuwe bijboot ‘Jan de Vries’ met een schone elektrische motor. De volgende etappe begint met de opvaart op de Waal. Dat betekent langzame voortgang; max 7-8 km/u en goed uitkijken voor grote scheepvaart, zowel oplopers als tegenliggers . Na een tijdje wordt dit gecompenseerd met de afslag naar de IJssel, als wij in de afvaart gaan met 17 km/u. Prachtige panorama’s op de IJssel, geholpen door zonnig weer. Hier alleen opletten op tegenliggers die de binnenbocht opeisen met een blauw bord. Die dag eindigt in Rhederlaag. Een echt vakantie gebied, vooral in deze vakantie tijd. Fijn sfeertje en wederom leuke ontmoetingen. Hierna volgen Zutphen, Hattem, Belt-Schutsloot en Wanneperveen. Dan wordt Joep ziek met koorts, door een combinatie van buikgriep en te weinig drinken op een warme dag waarin wel veel lichamelijke arbeid is verricht. Beetje dom... Even een paar dagen kalm aan dus. Na een kleine week varen we min of meer volgens plan Friesland in. Ondertussen nog wel de verjaardag gevierd van een van de kleinkinderen in Scheveningen en een oppasdag op 1 augustus die samenvalt met Maaike’s verjaardag. Dan beginnen wij aan onze 27^e(!) Sneekweek. Dit jaar pakt die erg goed uit met 6 dagen goede wind en zon. Ongewijzigd is de gezelligheid met 1 zus, 1 schoonzus, 2 zwagers en een neef die er ook altijd bij zijn. Een van de hoogtepunten is het bezoek van kinderen en kleinkinderen op de zondag. Een hele drukke en altijd weer leuke week. Joep eindigt als 20^e van de 50 en is daar tevreden mee. Gelukkig volgen er dan een paar rustige dagen. Wij meren af in Terherne aan de ‘Avontuur’, met bewoners die wij kennen uit de winterperiode in Amersfoort . Ook de ‘Hebbes’ uit Amersfoort ligt daar. Een gezellig weerzien dat gevierd wordt met een etentje in Sneek.

Het jaar is rond. Wat heeft ons dat gebracht? Heel veel moois. Wat vooral opvalt zijn de vele verschillende en rijke contacten die wij opdoen. Er zijn veel ‘praatjes pot’, een term van onze buurman op woonboot in den Bosch. Simpel gezegd, een babbeltje (google maar eens) Meestal betreft het bootmensen en dat leidt vaak tot verder gaande contacten, elkaars boot bekijken, een drankje en het uitwisselen van ervaringen en vaak ook de persoonlijke gegevens, waardoor je elkaar via de verschillende vaar- Apps kan blijven volgen. Om een idee te krijgen volgt hier een opsomming, met voornamen van alleen de laatste 3 maanden, waarvan een aantal hier zal meelezen. Lucia, Nico, Ronald, Lydia, Jérôme, Nadine, Mario, Anja, Silvia, Johan, Steven, Sandra, Tjerk, Marjolein, Jansje, Gaike en Martin. Allemaal leuke mensen die wij hopen nog vaker tegen te komen! Tegelijkertijd merken wij dat het contact met onze ‘walvrienden’ ook goed blijft. Wij zien ze regelmatig, ook doordat wij zelf door het land reizen en dan is het altijd weer een waardevol weerzien. Natuurlijk kennen wij ‘De Vriezin’ nu een stuk beter dan 12 maanden geleden. Het manoeuvreren gaat een stuk beter. Hoewel onaangename verrassingen ook nog voorkomen. Zo verloren wij bijna een meertouw, bij niet goed opletten in een sluis in Weert. Fouten blijf je maken, horen wij ook van anderen, zolang als het maar minder wordt en dat is gelukkig zo. Wij leefden dit jaar veel dichter bij de natuur. Of het nu zonnig is of regenachtig, wij zijn ons meer dan in een huis bewust van de wereld om ons heen. Wij hebben continue de blik naar buiten gericht en het water is altijd in beweging en het uitzicht nooit hetzelfde. Soms liggen wij op plekken naast huizen die een fortuin hebben betaald voor het uitzicht dat wij dan gratis voorgeschoteld krijgen. Dan de techniek aan boord, dat is een groot verschil met een huis. Er is veel meer dat het moet ‘doen’ om comfortabel te kunnen leven aan boord. En dat is minder vanzelfsprekend geregeld dan in een woonhuis en kan eerder uitvallen. Meer aandacht dus voor onderhoud en controles. Leven vanaf een schip is wezenlijk anders dan vanuit een huis. Geen dag is hetzelfde, routines zijn beperkt. Wij vinden het fantastisch, zowel het varen als het ergens liggen. Dit jaar heeft ons in elk geval geleerd dat wij hier mee doorgaan. Wij gaan door met dit heerlijke nomaden bestaan. Dit is tegelijk een brug naar het volgende verslag. Want de consequenties van die conclusie werpen hun schaduw al voorruit. Volgende keer meer daarover. Dat zal vanuit Amersfoort zijn. Vermoedelijk eind oktober. Wat is er dan allemaal weer gebeurd…?

Bijgeloof en bestemming Maastricht

‘Drie keer is scheepsrecht’ wil de maritieme wereld ons doen geloven. Is dat bij ons ook zo? Dit jaar begonnen wij aan de 2^e poging om Maastricht varend aan te doen. Daar ging wat mis…. Zou het de 3^e keer dan lukken?

Tijdens onze ‘oppasvakantie’ hebben we een doel dat wat verder weg ligt. Want we hoeven dan geen rekening te houden met wekelijkse verplaatsingen naar de kleinkinderen. Dit jaar is die bestemming Maastricht. Een mooie stad en volgens veel vaarders heel leuk om met de boot te bezoeken. Maastricht hadden wij in 2022 ook op het programma staan. Maar omdat Joep toen nog vaak naar Breda moest voor zijn laatste werkweken voor Avans, kwamen wij toen tijd te kort en kwamen we maar tot Maasbracht. Nu dan, met meer tijd als pensionado, de herkansing.

We verlaten het vertrouwde centrum van den Bosch met het zicht op ons eigen verhuurde huis en de eerste stop is Veghel. Met de auto 20 minuten rijden, met de boot toch een paar uur varen. Zoals zo vaak, wij leren een andere plaats kennen dan wij vanaf de weg kenden. Vooral het nieuw ontwikkelde gebied ‘De Noordkade’ was een leuke verrassing. De volgende stop is Aarle-Rixtel. Leuke plek, maar met een slechte ervaring. Want in de nacht zijn onze tuinstoelen van boord gejat. Misschien hadden we het de dieven wel iets te gemakkelijk gemaakt, maar dat is nog geen vrijbrief om ons zo’n rot gevoel te bezorgen! Aarle-Rixtel was ook de plek waar we ontdekten dat de route naar Maastricht de komende weken gestremd zou zijn door onderhoudswerkzaamheden verderop, aan Sluis 13 (!) in Someren…. Daar strandt al snel onze 2e poging om naar Maastricht te varen. Change of plans; wat nu? Terug varen en daarna noordwaarts, of iets anders? Wij besluiten naar het westen te varen en een tijdje in de Piushaven in Tilburg te gaan liggen met de hoop dat de sluis over 2 weken weer doorgang verleend, zoals wordt verwacht. Dat bleek een leuk alternatief. Met onder andere een bezoek aan het bekende museum De Pont. Daar een zeer hedendaagse kunst expositie bezocht. De moderniteit daarvan was een groot contrast met de ‘sentimental journey’ op de fiets, over dezelfde wegen die Joep, meer dan 50 jaar geleden, van en naar zijn studentenhuis en sociëteit ook fietste. De balans werd weer hersteld door een bezoek met Maaike aan de veel gelauwerde nieuwe ‘LocHal’ bij het station van Tilburg. In het weekend hadden we een leuke reünie met Zuid-Afrika vrienden in Ruinerwold, inclusief Solex tocht, en daarna weer terug naar de Kruikenstad. Dinsdags vertrekken wij daar voor onze 3^e poging Maastricht. Na een half uur varen uit Tilburg, zien wij de eerste ‘dubbel rood’ van de dag. Dat betekent stremming. Een auto had zichzelf en de slagboom total loss gereden. Geschatte vertraging: onbekend. In de middag konden wij toch ineens verder. Een stukje verder, een sluis gestremd voor onbepaalde tijd….. Komen we dan nooit in Maastricht? Uiteindelijk landen wij na een dag varen en slechts een tiental km’s verderop, langs de walkant van Oirschot. Mooie plek met gezellig plaatsje op fietsafstand. Twee dagen later naar Weert, via 6 sluizen en net voor de laatste, lastige en hoge sluis gaf de boegschroef er de brui aan. Sinds de aanschaf van dit schip is de boegschroef de zwakste schakel. Het enige dat nog niet is gereviseerd waren de ketting en de tandwielen. Wij wisten wel dat hier nog een risico bestond, maar we waren er toch niet klaar voor dat het werkelijkheid werd. Zouden wij misschien dan toch het verkeerde ritueel hebben ingezet bij het omdopen van de naam ‘Fenna’ naar de ‘Vriezin’…..? Als je dat namelijk niet goed doet dan volgt ongeluk, volgens een ander maritieme geloof. Wij houden het maar op domme pech. De diagnose stellen kostte niets, die werd bekostigd door ons abonnement op Botenwacht, maar de benodigde behandeling betekende een tussenstop met een bezoek aan een werf in Maasbracht, waar we over 2 dagen terecht kunnen. In Weert hadden wij nog 2 hele mooie zomeravonden aan een fraaie en rustige fiets- en wandelpromenade langs de wal. Een van de wandelaars zag ons zitten in de avondzon op het achterdek en vroeg: “Is dit nu het Zwitserleven gevoel…? “ Zonder nadenken zeiden wij beiden meteen “ja”. Ondanks het malheur van die dag, blijven wij genieten van elke dag en deze vorm van leven. Het voelt nog steeds als een droom die uit komt. Op weg naar Maasbracht waren Josée en Jeroen onze gasten. Het was een mooie, leuke dag en hun hulp was welkom in de 2 sluizen met groot verval. In Maasbracht werden wij op de werf met de punt droog gelegd, zodat de boegschroef gedemonteerd kon worden. Daar lagen wij ineens scheef in ons bed op een werf, in de lengte richting en de eerste nacht ook in de breedte. De betreffende monteur wist wel van aanpakken. In 2 dagen was het opgelost, inclusief een revisie van de boegschroef bij de fabrikant. De boegschroef is nu van alle kanten als nieuw en ‘kan nog jaren mee’.

Elk nadeel heb zijn voordeel. Want door deze ontwikkeling waren wij precies op tijd om de Maasbrachter Havendagen mee te maken. De eigenaar van de werf had voor dat doel een eigen ponton voor het muzikale centrum van dit evenement gelegd. Daardoor sliepen wij de volgende 3 nachten in op de feestmuziek en live klanken van o.a. Frans Duijts. Maar ook leidde het verblijf hier tot onvoorstelbaar veel leuke contacten met andere eigenaren van traditionele boten en zelfs binnenvaart schippers, komend uit Broek in Waterland, Parijs, Maasbracht, Rotterdam en Weert. Ook leerden we nog binnenvaart kneepjes en weetjes, door een bezoek aan een opleidingschip voor de binnenvaart. Het werd een geweldig, onverwacht gezellig weekend. Daar kwam ook het inzicht door dat wij niet zouden doorvaren naar Maastricht, omdat we dan in tijdnood komen om op tijd bij de Sneekweek te zijn. Dus Maasbracht werd wederom een keerpunt en Maastricht blijft na 3 pogingen een niet bereikte bestemming... Vinden wij dat jammer? Eigenlijk niet, want er blijft iets te dromen en de alternatieven waren ook leuk.

Op naar het noorden dus. Wat komt er nu op ons pad? Daarover medio augustus het vervolg, vanuit de omgeving Sneek (als we dat halen…..J )

Er is altijd wat te doen,….yippie ja jee

Na 16 april ‘overkwam’ het Joep dat hij ineens moest zeggen dat hij 70 was geworden. Dat heeft hij gevierd met zussen en later met kinderen, kleinkinderen en pannenkoeken bij ‘Hans en Grietje’ in Zeewolde. Begin mei is de Eem weer bevaarbaar. De gestremde brug is gerepareerd. Zoals we vaker ervoeren, direct weggaan lukt dan niet, omdat de dagen zich al weer gevuld hebben met nieuwe afspraken of dingen te doen. We blijven ons verbazen over hoe snel dat gaat, terwijl er steeds meer dan genoeg te doen blijft. Dit leven vult zich steeds vanzelf. Nu boden de kansen zich aan om de 5 mei viering in Amersfoort nog mee te beleven en oude vrienden van de Smelneclub, die in dat weekend Amersfoort aandeden, terug te zien. Heel leuk. En voor Joep bood het een kans om nog een zeilwedstrijdweekend mee te pakken in Rotterdam. Ook het weer knapte op en we konden een begin maken met het broodnodige behandelen van onze houten koekoeken en kozijnen. Tevens voor ons -niet geboren doe-het-zelvers- een leuk leerproces dat voldoening geeft. Tussendoor ging Joep regelmatig met een grijper het vuil, waaronder veel plastic, rond de boten uit de haven vissen. Een hele kleine bijdrage aan onze eigen leefomgeving. In de laatste dagen van Amersfoort krijgt onze relatie met de buurt ook een nieuwe dimensie. Het begon met praatjes over de reling van de kade en eindigde met een uitnodiging voor de maandborrel van de buurt. Leuke en interessante contacten zijn er ontstaan.

Het losmaken van de Vriezin voelde als een echt vertrek, bijna een verhuizing, vanaf een geliefde plek. Maar de beleving van het ruime sop, de jonge groene natuur langs de Eem en de nieuwe vrijheid verdreef dat snel. Op naar nieuwe ervaringen! We blijven 2 dagen liggen aan de altijd mooie Vecht. Daar kwamen wij ook 2 Smelne-vaarders opnieuw tegen. Met hen varen we daarna via het Amsterdam-Rijnkanaal naar Vreeswijk, aan de Lek. Een leuke oude binnenvaart plaats met een totaal andere beleving dan de gemeente Nieuwegein, waar het toe behoort. Maaike had geregeld dat we via-via in de binnenvaarthaven konden liggen, in plaats van de passantenhaven. Wij waren nu echt onderdeel van het binnenvaart gilde. Een groot contrast met de volgende dag. Dan eindigen wij in de haven van de watersportvereniging van Gorinchem midden tussen de ‘Princess luxury yachts’ met 3 dekken boven elkaar en soms luid borrelende bemanning. Het aanleggen hier was een uitdaging, vooral voor de boegschroef, die al eerder bewees de zwakste schakel te zijn van de Vriezin. Met een knal stopte zij ermee. Het bleek niet de boegschroef te zijn, maar een ontplofte accu die overbelast was. Navraag bij de vorige eigenaar leerde dat deze accu het 12 jaar had volgehouden, dus vooruit maar met die vervanging. Alleen eerst, na het weekend, nog naar buiten manoeuvreren zonder boegschroef. Goed voor de oefening. De jonge havenmeester(es) hielp een handje.

Via de Waal en afgedamde Maas naar ’s-Hertogenbosch. We mochten ‘aanliggen’ bij Bart in de Brede Haven, vlak bij ons (verhuurde) eigen huis; heel bijzonder. Ons uitzicht is vrijwel hetzelfde als wij kennen vanaf 2014, maar het gevoel vanaf het water is behoorlijk anders, vrijer, opener, losser.

Het plan is 2 weken, de praktijk wordt bijna 4. Volop gezelligheid met buren en bekenden. En er is weer veel te doen... Het vervangen van de accu’s, het oplossen van een probleem met de verwarming, woensdagavond zeilwedstrijden, het Bossche Bollen zeilweekend bij de Viking en zeilweekend in België, APK’s bij onze huisarts en tandarts, donderdagen oppasdag, verder onderhoud aan het hout van de boot en overleg met de verhuurmakelaar over de toekomst. Ondertussen bereikte het verkoop proces van de vorige boot de apotheose met de ontvangst van het gehele bedrag in een keer op de rekening. Het proces was lang en met kleine hick-ups, maar de netto opbrengst was hoger dan verwacht en dat maakt alles goed. Overbruggingslening afgelost en belangrijker, wij kunnen eindelijk verder met het de uitvoering van de verbeterplannen voor ons drijvende huis. Dus er volgen overleggen over het inmeten van de buitentent en de installatie van spudpalen. De boeken blijven nog even in de boekenkast…. Maar er gloort een periode met 5 weken zonder oppassen en dat noemen wij dan de ‘oppasvakantie’. Hoe wij die invullen, dat volgt hier de volgende keer en is nu nog een onbeschreven blad.

Een nieuw huis leidt altijd tot nieuwe gewoontes

Medio april 2024. Wij hadden al weg willen zijn. De overwinteringsperiode is immers voorbij. Hoog tijd dus voor een weblog update over de overwintering. Het watersportseizoen is officieel per 1 april begonnen en de tarieven in de haven gaan weer naar zomerniveau. Een stremming door een kapotte brug in de Eem verhindert ons vertrek. Eerder leerden we al, dat bij een varend leven het plannen maken theorie is en dat in de praktijk vele dingen kunnen gebeuren, waardoor het plan de prullenbak in kan. Een echt probleem is dat nooit, het houdt ons flexibel zeggen wij dan. Wij komen hier wel weg. Hoe en wanneer, komt dan in de volgende blog.

Amersfoort voelt inmiddels als onze 2^e woonplaats en heeft ons hart veroverd. We hebben de stad goed leren kennen in de periode oktober-april. Mooie stad, met een vergelijkbare sfeer als ’s-Hertogenbosch. En onze plek in de Eemhaven bleek fantastisch. We wisten al dat de ligging heel fijn is, vlak bij het centrum, NS-station, winkels, bioscoop, parkeergelegenheid en mooi uitzicht. Wat we nog niet kenden was het buurtgevoel in de haven met de 14 andere overwinteraars. Sommigen daarvan liggen er al meer dan 10 winters. Het begon met een ‘openingsborrel’ in het plaatselijk café ‘Eemzicht’. Voor ons vooral een kennismaking en voor anderen een weerzien. In deze drijvende wijk werden wij, samen met nog een paar andere nieuwelingen, hartelijk ontvangen. Het werd het begin van een ‘warme’ winter met veel gezelligheid en saamhorigheid met gelijk gestemde mensen -liefhebbers van bootjes en varen- maar met verschillende achtergronden. De meesten zoals wij, behorend tot het pensionado gilde, tot en met 80 plus, maar ook werkende mensen die in de buurt van Amersfoort werken. Ons nieuwe verblijf zorgde voor allerlei nieuwe ervaringen. Joep kon zijn donderdagavond sporten in den Bosch inwisselen voor een wekelijkse work-out, in een mooie sportstudio van een van de buren, op maandagmorgen op 9.00 uur (!) Maaike ontwikkelde nieuwe contacten die uitmondden in gezamenlijke bioscoop bezoeken, etentjes en andere gezellige samenkomsten, tot het vieren van verjaardagen aan toe.

Een nieuw ‘huis’ leidt altijd tot nieuwe gewoontes, zoals andere loopjes met de hond, andere winkel bezoeken en zelfs het frequenteren van een stamcafé (meestal koffie hoor…😊) En misschien wel de grootste kers op de taart, één van de kinderen met man en hun 2 kinderen woont 10 minuten fietsen van onze winterligplaats vandaan. Je gaat dan niet meer bij elkaar op bezoek, maar bij elkaar langs voor een kopje koffie of een praatje, of komt elkaar spontaan tegen in de stad. Een ervaring die wij op vorige woonplekken nooit hadden. En een voordeel t.o.v. ’s-Hertogenbosch; 2 van de 4 oppas donderdagen in de maand, hoefden wij niet voor dag en dauw in de auto of de trein.

Geen dag hebben wij ons afgevraagd wat te doen. Wij kwamen tijd te kort door een optelsom van vele activiteiten. Joep was de eerste weken bezig met het beter leren kennen van alle plekjes en apparaten in de nog relatief nieuwe boot en het motorruim. Energie en water zijn op een boot iets minder vanzelfsprekend als op de wal. Op regelmatige tijden checkten wij walstroom, accustanden, drinkwater en diesel en namen we actie indien gewenst. Ook moesten de touwen naar de wal regelmatig strakker en losser vanwege hoger en lager water. Een paar weken moesten we zelfs met onze laarzen door het water waden, voor we aan boord konden komen. Regelmatig hadden we even contact met het havenkantoor en de havenmeesters. Elke donderdag pasten wij afwisselend op 4 en 2 kleinkinderen in Amersfoort en Amsterdam. Joep volgde een schrijfcursus en bleef actief voor Jobrotary. Met de intocht van Sinterklaas lagen we eerste rang. De pakjesboot voer vlak langs de Vriezin. Een feest voor de kleinkinderen. Tijdens de Kerst periode werd elke boot versierd met feestelijke verlichting, tot ook groot plezier van de bewoners van de appartementen die op de Eemhaven kijken. Dan hadden we verder nog het halen en brengen van onze hond Vrommes naar de co-ouders, gemiddeld eens in de 10 dagen. Ook genoten we van we een ‘walking dinner’ en borrels met de drijvende wijk en we zijn vaker dan ooit in korte tijd naar de bios geweest. En dan vergeten we nog de vele lunches en borrels met vrienden en familie die ons hier kwamen opzoeken. Wij kijken terug op heel veel gezellige momenten met alle bezoekers. Het werken van vorige jaren is vervangen door netwerken. Iets wat ons nu ook al veel heeft gebracht

In ons hoofd bleven wij daarnaast ook druk met de verkoop van onze vorige boot, de Smelne Kruiser. Dat ging niet zo snel als wij dachten en wij overlegden regelmatig of wij iets in de verkoopaanpak moesten veranderen, wat we dan ook 2 keer gedaan hebben. Aan het einde van deze periode is ze verkocht. Een verlate verkoop betekende ook ‘hand op de knip houden’ Dat vertaalde zich ook in zelfwerkzaamheid bij aanpassingen in de woonkamer. Een ingebouwde bank hebben we zelf gesloopt, iets wat wij voorheen waarschijnlijk zouden hebben laten doen. Om de kas weer een beetje te spekken zijn we ook alles wat wij dubbel hadden of als overbodig beschouwden op dit schip, gaan verkopen met een redelijk succes. Een prettige bijwerking was ook dat het lekker opruimde. Steeds wat leuks te doen. Wat beviel onze eerste overwintering op het water goed. Wat vorige jaar nog een vraag was, is nu een weet.

Hier gaan we voorlopig mee door!

'Fenna' is met ons op pad

Van Haren naar Harlingen en de 'maidentrip' naar Amersfoort

Het begint met de aankoop van de 'Fenna' in Haren van een Zwitserse eigenaar, juli 2023. Hij voer de boot nog van Haren naar Harlingen, waar het onderwaterschip werd gekeurd. Dat had nog wat voet in aarde, omdat de schroefas een serieus probleem vertoonde en werd afgekeurd.... De bal lag weer even bij de verkoper die dit niet leuk vond. Maar met de hulp van de makelaar is het probleem opgelost. Daarna was de koop definitief. Nog wat werkzaamheden werden uitgevoerd bij de SRF werf, waarna wij begonnen aan onze eerste trip met de 'Fenna', vergezeld van zus, schoonzus en zwager. Eerst naar Drachten. Om de inboedel van de 'Buitenhaven' over te zetten naar de 'Fenna'. Vervolgens varen we met zus, zwager en dochter naar de Goingarypster poelen. Een heerlijk vertrouwd gebied voor ons. We mochten aanliggen aan de 'Spes', een collega Luxe Motor. Van schipper Luuk leerden wij onze eerste lessen over het varen en leven met zo'n schip. Heel leuk en leerzaam. Wij genieten met volle teugen van ons nieuwe enorme bezit. Na een paar fijne weken vertrekken we naar de Beulakerwiede voor het ONK-Olympiajol. Wij liggen langszij van een grote klipper die ons ook weer tips geeft t.a.v. het afmeren. Veel bezoekers aan boord die dagen en ook meteen al de eerste logés. Na de ONK zakken wij verder zuidelijk af en In Driewegsluis overnachten wij en blazen wij uit van weer een intensief stukje varen en manoeuvreren. Het gevoel van dat moment wordt later treffend door iemand beschreven als "de boot is nog met jullie op pad i.p.v. jullie met de boot" Tsja, de controle is er nog niet helemaal.... Wij stoppen in Zwartsluis en blijven daar een tijd liggen bij De Kranerweerd. Een prachtige haven en ze kunnen daar ook meteen een reparatie uitvoeren aan de boegschroef. het schip ligt hier ook veilig terwijl wij een paar weken naar Spanje (met vrienden) en Frankrijk (met onze zoon en schoondochter) zijn. Na terugkomst dopen we 'Fenna' om tot 'De Vriezin' (ja bewust met een v i.p.v. een f) en verkopen de fietsen die aan boord stonden. Op naar Amersfoort waar we een plek hebben kunnen reserveren voor de winter die loopt van 1 november tot 1 april. Wij zijn heel blij met die plek. Wij kennen de haven van eerdere kortstondige bezoeken en een van onze dochters met man en kleinkinderen wonen er. Wij gaan beginnen aan onze eerste winter op het water, met 'De Vriezin' en hebben er zin in.

Welkom op het Reislog van 'De Vriezin'

Hier lees je over de vaaravonturen van 'De Vriezin'. Wat voor schip 'De Vriezin', is en iets over haar vorige leven en over de schippers lees je hieronder. Regelmatig komen hier nieuwe verhalen en foto's. En via de kaart kan je zien waar de Vriezin was en is. Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of nieuwe foto's zijn gepubliceerd? Meld je dan aan voor de mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom en laat gerust af en toe een berichtje achter

Ms: De Vriezin (1926-2012)

'De Vriezin', een platbodem vaartuig, is een zogenaamde luxe motor. De term luxe motor stamt uit de jaren twintig van de vorige eeuw. Zij is ontstaan toen vrachtschepen hun zeilen als voorstuwing inwisselden voor motoren. Daardoor kwam er een geheel nieuw scheepstype: op het dek een stuurhut en in het achterschip een ruime roef (verblijfsruimte), dus meer comfort. Zo ontstond de naam luxe motor. In die tijd werd er onderscheid gemaakt tussen Hollandse motor en Groninger motor. De eerste had een iets eleganter achterschip en de tweede was wat stoerder.

'De Vriezin' is een replica van een Hollandse luxe motor uit 1926. Zij is gebouwd tussen 2009 en 2012, volgens de lijnen van de 'Janine', (oorspronkelijk: 'Vertrouwen'), een turf vrachtvaarder. Getekend door de werf SRF in Harlingen en gebouwd door Talsma in Franeker. De inrichting en afbouw is gedaan door ESB in Elburg. De eerste eigenaar was een Zwitser, die met de 'Fenna' (haar eerste naam) de Nederlandse, Duitse, Poolse, Deense en Zweedse wateren bevoer. De huidige eigenaren, sinds 2023, verblijven het gehele jaar op 'De Vriezin'. Zij vaart voorlopig vooral op de Nederlandse wateren, met uitstapjes naar Duitsland, België en Frankrijk.

De naam 'De Vriezin' heeft te maken met een verbastering van de achternaam van de schippersvrouw, onze voorliefde voor Friesland, het feit dat ze daar gebouwd is en een vervolg op de naam 'Fenna' , een Friese meisjesnaam. Fenna is volwassen geworden en nu een Friese vrouw.

Maaike (1956) en Joep (1954)

Varen doen wij al vrijwel ons hele leven. Door het zeilen met piraatje, valk en vaurien ontstond de liefde voor het water al vroeg. Later werd dat Flash en Olympiajol. In die laatste wordt nog steeds gezeild. Motorboot varen begon met het huren van een Doerak tijdens de Sneekweek. Dat breidde uit naar meerdere weken. In 's-Hertogenbosch wonend, kochten we onze eerste eigen 2e hands motorboot, een IJlstervlet van 6,90 meter en we doopten haar 'Koopman'. Dat beviel heel goed en een paar jaar later kochten we een Pikmeerkruiser (10,50 m) en dat werd de 'Huub'. In die tijd hadden we al een foto in het keukenkastje hangen van een Luxe Motor. Dat was een ultieme en onbereikbare droom. Maar onbewust werkten we er toch naar toe. Met de Pikmeerkruiser werden de tochten al langer en na 3 fijne jaren besloten we tot de aanschaf van een Smelnekruiser (13,65 m) Vakantie weken werden 8 maanden varen. Een heerlijke ervaring. Eenmaal terug aan wal, begon een uitvoerige zoektocht naar een boot om het hele jaar door comfortabel mee te varen en op te kunnen wonen. De Fenna was de uitkomst.