Dat is de titel van een boek over bootbewoners in Amsterdam. Die tekst lijkt op onze conclusie uit het vorige verslag. Waarom voelen wij dat ook zo en is dat wel wijs? Daar gaat deze blog ook over. Naast natuurlijk onze belevenissen van de afgelopen 2,5 maand.

Met Terherne hadden wij ons noordelijkste punt van onze zomertocht nog niet bereikt. In Friesland zijn en niet in Grou hebben gelegen, voelt voor ons als een frietje zonder mayonaise. Eerst nog een paar dagen genieten op ‘de Poelen’ en op de, ‘Noarder Alde Wei’, tussen Goingaryp en Langweer. Tussendoor een gezellige koffie aan boord met Monica en Herman die ook in Friesland verblijven. De nazomer is echt zonnig en aangenaam warm. Een goede reden om de omgeving van Grou ook eens per fiets te ontdekken. Wij pakken in de avondzon, voor het terras van het bekende hotel Oostergo en tussen trotse Grousters de huldiging mee van het Grouster Skutsje, de winnaar van het Skutjsesilen 2024. Het vertrek uit Grou betekent de start van weer een etappe met een concrete bestemming en bij behorende streefdatum. Op naar Zwartsluis, de bestemming die al vanaf april in de agenda staat vanwege de inbouw van 2 spudpalen. Wij varen, met stops in Echternerbrug en Steenwijk naar de passantenhaven ‘De Kranerweerd’ in Zwartsluis. Daar zijn wij een paar dagen vóór de afgesproken dag op de naast gelegen Scheepswerf Geertman. Daar laten wij De Vriezin een aantal dagen alleen achter, vanwege zeilwedstrijden van Joep op het Braassemermeer. Een paar leuke dagen met weer een nieuwe ervaring. Wij zijn voor het eerst onderdeel van de campernomaden in ons bekende zeilwereldje. Zeilvrienden hadden aangeboden dat wij tijdens het zeilevenement gebruik konden maken van hun camper. Dat betekende je huisje bij je, maar dan op wielen en na de wedstrijden borrelen tussen de campers. Vanaf de Braassem gingen wij terug naar Zwartsluis om De Vriezin te verplaatsen naar de werf. Daar mochten wij alvast gaan liggen terwijl wij nog een 10-tal dagen op reis gingen met vrienden naar Spanje. Een periode op de werf zagen wij als een noodzakelijk kwaad, terug geworpen op onszelf in een industriële en weinig romantische omgeving. In de eerste uren werd dit idee al gelogenstraft. Wij kwamen te liggen achter een boot die ook lag te wachten op werkzaamheden en binnen een paar uur zaten met hen in een geanimeerd gesprek bij ons aan boord. Het was een voorbode van de rest van de werfperiode. Eerst nog met de auto over de Route National, samen met Rob en Wilma naar Spanje. In een rustig tempo met leuke stops, bezienswaardigheden en altijd weer lekker eten aan het einde van de dag. De eindbestemming is het huis van Frits en Anneke in Orba, aan de Spaanse oostkust. Het werden zeer relaxte dagen. Terugrijdend door Frankrijk maakten wij nog een omweg van 2 dagen om langs te gaan bij vakantie vierende Lidwien, Jeroen, Wies en Flip. Een prachtige afsluiting van de reis. Wij zouden er dan even tegen kunnen straks op die werf, zo was de gedachte. Dat bleek niet nodig. De periode op de werf werd ook een onverwacht leuke tijd. Ja, er moest gewerkt worden; zoals het compleet leeghalen van de machinekamer en de voorpiek, het helpen zoeken naar de weg voor draden die onder de vloer getrokken moesten worden, regelmatig dagelijkse troep opruimen, vechten tegen ‘vliegroest’ en eigen klein onderhoud. Maar tegen alle verwachtingen in werd het ook sociaal gezien een rijke tijd. Wij raakten snel bevriend met Charlotte, een bootbewoonster uit Amsterdam die bij de werf haar boot een grote opknapbeurt liet geven. Velen volgden: de schipper de prachtige Luxe Motor ‘Oude Jan’ die wij eerder hadden zien liggen in Oirschot en Maasbracht, de schipper van vrachtvaarder ‘Brick’ die wekelijks op Parijs vaart en zijn schip liet inkorten, Maarten van de charterclipper die gerepareerd moest worden na een aanvaring met een brug. En op het droge lagen wij naast Bert, een zzp-er op een joekel van een vrachtschip. In zijn grote stuurhut kregen wij een goede indruk van het varen op en met dit soort schepen. Terug in het water kwam de Luna Maris langszij. Rob, de schipper, herkende ons, omdat Maaike hem eerder dit jaar had gesproken in Wanneperveen. Hij had een probleem met zijn boegschroef. Het waren allemaal leuke ontmoetingen bij kopjes koffie, borrels of tijdens eten met elkaar. En ook de contacten met de uitvoerders waren gemoedelijk en leerzaam. De spudpalen ‘operatie’ heeft 3 weken geduurd en is succesvol verlopen. Tussendoor hadden wij ook nog een leuk weerzien met onze Smelne vrienden in Woudsend. Bijna weemoedig gooiden wij de trossen los bij Geertman. Tegelijkertijd, het starten van de motor en opnieuw rustig door het water glijden is ook weer een vertrouwd en positief moment. Op naar onze winter residentie, Amersfoort. Eerst nog even langs Kampen, waar er een nieuwe extra stuk afwatering wordt gemonteerd in verband met de nieuwe tent op het achterdek. Vanaf Kampen varen Paul en Marjolijn mee naar de laatste overnachtingsplek: Zeewolde. Zij hebben ook de primeur van het eerste echte gebruik van de spudpalen. Rond het middaguur gaan de spudpalen neer en lunchen wij in alle rust aan de rand van het Drontermeer In Amersfoort worden wij welkom gezwaaid door Lidwien, Wies en Flip. Flip ‘schippert’ door de brug naar onze winterplek. Wij zwaaien naar een aantal bekende winterliggers die wij kennen van de vorige winterperiode. Al na een paar dagen krijgen wij een 2^e welkom. Het appartementengebouw dat grenst aan de Eemhaven, nodigt de winterliggers uit voor hun maandelijkse borrel in het museumcafé. Wij gaan er heen met Margreet en Vincent die wij vorig jaar al hebben leren kennen als ‘buren’ Hoe leuk is dat? Wij voelen ons weer helemaal thuis en klaar voor de winter.

En thuis is De Vriezin en niet meer de Brede Haven. Voorlopig dus niet (nooit…?) meer aan de wal. Het leven op het water maakt ons rijker. Steeds beter begrijpen wij waarom. Het is er lichter, de omgeving om je heen is altijd in beweging, je leeft mee met de natuur. Het uitzicht verandert continu, je kijkt meestal ver weg. Er zit veel variatie in het ‘rondje met het hondje’ en de dagelijks boodschappen doe je steeds op andere plekken. Een schip geeft een gevoel van geborgenheid en binnenin is het knus. Je bent vrij om te gaan en staan waar je wil en overal ontmoet je weer nieuwe positieve mensen. In het genoemde boek zegt een van de waterbewoners: “Door het bewegen van een schip wordt de veranderlijkheid voelbaar” en later: “dát daar zijn mijn bomen en mijn vogels ook. Ook al is dat niet echt zo, zo voelt het wel”. Dit is wat wij ook ervaren. Tussen al het bovenstaande door is dan ook het definitieve besluit gevallen dat wij ons huis te koop zetten. Een extra reden is dat de wettelijke grondslag onder tijdelijke verhuur recent is komen te vervallen en dat maakt verhuren van ons huis een onderneming met een groter risico. Wij hebben een keus gemaakt tussen 3 makelaars. En het huis staat sinds een paar weken op Funda. Na een geslaagde verkoop lijkt het ons wijs om wel een stukje vastgoed terug kopen in de vorm van een appartement en dan in Amersfoort. Wij zijn benieuwd en in het volgende blog, vermoedelijk verschijnend 2^e helft maart 2025, praten wij jullie bij over de situatie zoals die zich nu ontwikkelt.