‘Drie keer is scheepsrecht’ wil de maritieme wereld ons doen geloven. Is dat bij ons ook zo? Dit jaar begonnen wij aan de 2^e poging om Maastricht varend aan te doen. Daar ging wat mis…. Zou het de 3^e keer dan lukken?

Tijdens onze ‘oppasvakantie’ hebben we een doel dat wat verder weg ligt. Want we hoeven dan geen rekening te houden met wekelijkse verplaatsingen naar de kleinkinderen. Dit jaar is die bestemming Maastricht. Een mooie stad en volgens veel vaarders heel leuk om met de boot te bezoeken. Maastricht hadden wij in 2022 ook op het programma staan. Maar omdat Joep toen nog vaak naar Breda moest voor zijn laatste werkweken voor Avans, kwamen wij toen tijd te kort en kwamen we maar tot Maasbracht. Nu dan, met meer tijd als pensionado, de herkansing.

We verlaten het vertrouwde centrum van den Bosch met het zicht op ons eigen verhuurde huis en de eerste stop is Veghel. Met de auto 20 minuten rijden, met de boot toch een paar uur varen. Zoals zo vaak, wij leren een andere plaats kennen dan wij vanaf de weg kenden. Vooral het nieuw ontwikkelde gebied ‘De Noordkade’ was een leuke verrassing. De volgende stop is Aarle-Rixtel. Leuke plek, maar met een slechte ervaring. Want in de nacht zijn onze tuinstoelen van boord gejat. Misschien hadden we het de dieven wel iets te gemakkelijk gemaakt, maar dat is nog geen vrijbrief om ons zo’n rot gevoel te bezorgen! Aarle-Rixtel was ook de plek waar we ontdekten dat de route naar Maastricht de komende weken gestremd zou zijn door onderhoudswerkzaamheden verderop, aan Sluis 13 (!) in Someren…. Daar strandt al snel onze 2e poging om naar Maastricht te varen. Change of plans; wat nu? Terug varen en daarna noordwaarts, of iets anders? Wij besluiten naar het westen te varen en een tijdje in de Piushaven in Tilburg te gaan liggen met de hoop dat de sluis over 2 weken weer doorgang verleend, zoals wordt verwacht. Dat bleek een leuk alternatief. Met onder andere een bezoek aan het bekende museum De Pont. Daar een zeer hedendaagse kunst expositie bezocht. De moderniteit daarvan was een groot contrast met de ‘sentimental journey’ op de fiets, over dezelfde wegen die Joep, meer dan 50 jaar geleden, van en naar zijn studentenhuis en sociëteit ook fietste. De balans werd weer hersteld door een bezoek met Maaike aan de veel gelauwerde nieuwe ‘LocHal’ bij het station van Tilburg. In het weekend hadden we een leuke reünie met Zuid-Afrika vrienden in Ruinerwold, inclusief Solex tocht, en daarna weer terug naar de Kruikenstad. Dinsdags vertrekken wij daar voor onze 3^e poging Maastricht. Na een half uur varen uit Tilburg, zien wij de eerste ‘dubbel rood’ van de dag. Dat betekent stremming. Een auto had zichzelf en de slagboom total loss gereden. Geschatte vertraging: onbekend. In de middag konden wij toch ineens verder. Een stukje verder, een sluis gestremd voor onbepaalde tijd….. Komen we dan nooit in Maastricht? Uiteindelijk landen wij na een dag varen en slechts een tiental km’s verderop, langs de walkant van Oirschot. Mooie plek met gezellig plaatsje op fietsafstand. Twee dagen later naar Weert, via 6 sluizen en net voor de laatste, lastige en hoge sluis gaf de boegschroef er de brui aan. Sinds de aanschaf van dit schip is de boegschroef de zwakste schakel. Het enige dat nog niet is gereviseerd waren de ketting en de tandwielen. Wij wisten wel dat hier nog een risico bestond, maar we waren er toch niet klaar voor dat het werkelijkheid werd. Zouden wij misschien dan toch het verkeerde ritueel hebben ingezet bij het omdopen van de naam ‘Fenna’ naar de ‘Vriezin’…..? Als je dat namelijk niet goed doet dan volgt ongeluk, volgens een ander maritieme geloof. Wij houden het maar op domme pech. De diagnose stellen kostte niets, die werd bekostigd door ons abonnement op Botenwacht, maar de benodigde behandeling betekende een tussenstop met een bezoek aan een werf in Maasbracht, waar we over 2 dagen terecht kunnen. In Weert hadden wij nog 2 hele mooie zomeravonden aan een fraaie en rustige fiets- en wandelpromenade langs de wal. Een van de wandelaars zag ons zitten in de avondzon op het achterdek en vroeg: “Is dit nu het Zwitserleven gevoel…? “ Zonder nadenken zeiden wij beiden meteen “ja”. Ondanks het malheur van die dag, blijven wij genieten van elke dag en deze vorm van leven. Het voelt nog steeds als een droom die uit komt. Op weg naar Maasbracht waren Josée en Jeroen onze gasten. Het was een mooie, leuke dag en hun hulp was welkom in de 2 sluizen met groot verval. In Maasbracht werden wij op de werf met de punt droog gelegd, zodat de boegschroef gedemonteerd kon worden. Daar lagen wij ineens scheef in ons bed op een werf, in de lengte richting en de eerste nacht ook in de breedte. De betreffende monteur wist wel van aanpakken. In 2 dagen was het opgelost, inclusief een revisie van de boegschroef bij de fabrikant. De boegschroef is nu van alle kanten als nieuw en ‘kan nog jaren mee’.

Elk nadeel heb zijn voordeel. Want door deze ontwikkeling waren wij precies op tijd om de Maasbrachter Havendagen mee te maken. De eigenaar van de werf had voor dat doel een eigen ponton voor het muzikale centrum van dit evenement gelegd. Daardoor sliepen wij de volgende 3 nachten in op de feestmuziek en live klanken van o.a. Frans Duijts. Maar ook leidde het verblijf hier tot onvoorstelbaar veel leuke contacten met andere eigenaren van traditionele boten en zelfs binnenvaart schippers, komend uit Broek in Waterland, Parijs, Maasbracht, Rotterdam en Weert. Ook leerden we nog binnenvaart kneepjes en weetjes, door een bezoek aan een opleidingschip voor de binnenvaart. Het werd een geweldig, onverwacht gezellig weekend. Daar kwam ook het inzicht door dat wij niet zouden doorvaren naar Maastricht, omdat we dan in tijdnood komen om op tijd bij de Sneekweek te zijn. Dus Maasbracht werd wederom een keerpunt en Maastricht blijft na 3 pogingen een niet bereikte bestemming... Vinden wij dat jammer? Eigenlijk niet, want er blijft iets te dromen en de alternatieven waren ook leuk.

Op naar het noorden dus. Wat komt er nu op ons pad? Daarover medio augustus het vervolg, vanuit de omgeving Sneek (als we dat halen…..J )